งานอดิเรก

“ผมได้ยินคนเขาเล่าลือกัน” แซงสตรอมเอ่ยขึ้น ”เกี่ยวกับสรรพคุณยาของคุณที่ว่า—“ เขาหันไปมองรอบๆเพื่อให้แน่ใจจริงๆว่ามีแต่เขากับหมอปรุงยาเท่านั้นที่อยู่ในร้านขายยาเล็กๆที่รับเจียดยาตามใบสั่ง  หมอปรุงยาเป็นชายตัวจ้อยเหมือนคนแคระเจ้าอารมณ์ในเทพนิยาย อายุของแกมีความเป็นไปได้ตั้งแต่ห้าสิบปีถึงหนึ่งร้อยปี  ทั้งคู่อยู่กันตามลำพัง แต่แซงสตรอมก็ลดเสียงให้เบาลงเมื่อพูดถึงตอนที่ ”เกี่ยวกับสรรพคุณยาของคุณที่ว่ากินแล้วตายโดยตรวจหาสาเหตุไม่พบ”
     หมอปรุงยาพยักหน้า  แกเดินอ้อมเคาน์เต้อร์ออกไปปิดประตูหน้าร้าน จากนั้นเดินตรงไปที่ประตูซึ่งอยู่หลังเคาน์เต้อร์  ”ผมกำลังจะพักดื่มกาแฟอยู่พอดี” แกบอก  ”มาดื่มด้วยกันสักถ้วยนะครับ”
     แซงสตรอมเดินอ้อมเคาน์เต้อร์ตามหลังหมอปรุงยา ผ่านประตูเข้าไปสู่ห้องด้านหลังซึ่งรายล้อมด้วยชั้นวางขวดแน่นเอี้ยดตั้งแต่พื้นจรดเพดาน  หมอปรุงยาเสียบปลั๊กหม้อต้มกาแฟไฟฟ้า หยิบถ้วยสองใบออกมาวางบนโต๊ะซึ่งมีเก้าอี้ตั้งอยู่ฝั่งละตัว  แกโบ้ยให้แซงสตรอมนั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง แล้วเลื่อนอีกตัวให้ตัวเองนั่ง  ”เอาละทีนี้” แกเกริ่น ”บอกผมมาซิว่าคุณต้องการจะฆ่าใคร และฆ่าทำไม”
     “มันสำคัญด้วยเรอะ” แซงสตรอมถาม  ”ไม่พอรึไงแค่ผมจ่ายค่า—“
     หมอปรุงยายกมือข้างหนึ่งขึ้นขัดจังหวะ  ”ครับ มันสำคัญ  ผมจะต้องมั่นใจว่าคุณสมควรจะได้รับในสิ่งที่ผมจะให้ไป  มิฉะนั้นแล้ว—“  แกยักไหล่
     “ก็ได้ๆ” แซงสตรอมยอม  ”คนที่ผมจะฆ่าคือเมียของผมเอง สาเหตุก็คือ—“ เขาตั้งหน้าเล่าอย่างยืดยาว  ก่อนที่เขาจะเล่าจบ หม้อต้มกาแฟก็ทำหน้าที่ของมันเสร็จ  หมอปรุงยาขัดจังหวะช่วงสั้นๆด้วยการรินกาแฟบริการ
     แซงสตรอมเล่าเรื่องของเขาจบลง
     หมอปรุงยาร่างเล็กพยักหน้า  ”ถูกแล้ว ผมเคยปรุงยาพิษที่ตรวจพิสูจน์ไม่ได้อยู่เป็นครั้งเป็นคราว  ผมทำให้เปล่าๆ ไม่ได้คิดเงินคิดทองหรอก ถ้าเป็นกรณีที่ผมเห็นว่าสมควรแก่เหตุ  ผมช่วยฆาตกรมาหลายรายแล้ว”
     “ดีครับ” แซงสตรอมพูด ”งั้นก็ขอให้ผมเถอะ”
     หมอปรุงยายิ้มให้เขา  ”ผมให้ไปเรียบร้อยแล้ว  ก็ตอนกาแฟเสร็จไงล่ะที่ผมตกลงใจว่าคุณสมควรจะได้มันไป  อย่างที่ผมบอกนั่นแหละ ให้เปล่าโดยไม่คิดเงิน  แต่สำหรับยาถอนพิษนั้นมีสนนราคาของมันอยู่”
     แซงสตรอมหน้าซีดเผือด  เขานึกเดามาก่อนแล้วว่าอาจจะมีการต้มตุ๋นหรือข่มขู่กรรโชกทรัพย์ในรูปแบบใดรูปแบบหนึ่ง แต่ก็ไม่คิดว่าจะออกมาเป็นอย่างนี้  เขาล้วงปืนพกจากกระเป๋า
     หมอปรุงยาร่างเล็กหัวเราะหึๆ  ”คุณไม่กล้าใช้มันหรอก  คุณจะหายาถอนพิษพบได้ยังไง” แกโบกมือไปทางชั้นวางของ ”มีขวดอยู่เป็นพันๆขวด  หรือคุณอยากจะหายาพิษที่มีฤทธิ์ร้ายแรง ทำให้ตายได้เร็วขึ้น  หรือถ้าหากคุณคิดว่าผมขู่คุณเล่น คุณไม่ได้ถูกวางยาพิษจริงๆละก็ เอาเลย ยิงผมได้เลย  คุณจะรู้คำตอบภายในสามชั่วโมงเมื่อยาพิษเริ่มออกฤทธิ์”
     “ยาถอนพิษราคาเท่าไหร่” แซงสตรอมคำราม
     "ก็พอสมน้ำสมเนื้อ  หนึ่งพันดอลล่าร์  ยังไงๆคนเราก็ต้องกินต้องใช้  ถึงแม้จะเป็นกรณีที่งานอดิเรกของเขาคือการป้องกันการฆาตกรรม ก็ไม่มีเหตุผลว่าทำไมเขาจะหาเงินจากเรื่องนี้ไม่ได้ จริงมั้ย”
     แซงสตรอมคำราม วางปืนลงแต่ก็ให้อยู่ในระยะที่เอื้อมถึง แล้วล้วงกระเป๋าสตางค์ออกมา  บางทีหลังจากที่เขาได้ยาถอนพิษแล้ว เขาอาจจะต้องใช้ปืนกระบอกนั้น
     เขานับธนบัตรใบละร้อยจนครบหนึ่งพันดอลล่าร์แล้ววางลงบนโต๊ะ
     หมอปรุงยาไม่ได้ขยับไปหยิบเงินในทันที เขาพูดว่า ”แล้วก็อีกอย่างหนึ่ง เพื่อประกันความปลอดภัยของภรรยาคุณและของตัวผมเอง  คุณจะต้องเขียนคำสารภาพเกี่ยวกับเจตนาของคุณ—ผมเชื่อว่าเป็นเจตนาดั้งเดิมของคุณ--ในอันที่จะฆ่าภรรยาของคุณ  จากนั้นคุณจะต้องรอให้ผมออกไปส่งมันทางไปรษณีย์ไปให้เพื่อนของผมที่ศูนย์ข้อมูลฆาตกรรม  เขาจะเก็บมันไว้เป็นหลักฐานในกรณีที่คุณตัดสินใจฆ่าภรรยา  หรือฆ่าผมก็ตาม  เมื่อส่งลงตู้ไปรษณีย์แล้วก็เป็นอันว่าปลอดภัยพอที่ผมจะกลับมาที่นี่และหยิบยาถอนพิษให้คุณ  ผมจะเอากระดาษกับปากกามาให้…อ้อ ยังมีอีกอย่าง—แต่ผมไม่คะยั้นคะยอนักหรอกนะ  คุณจะช่วยกรุณาแพร่ข่าวว่าผมมียาพิษที่ตรวจพิสูจน์ไม่ได้ให้ผมด้วยจะได้ไหม  ไม่มีทางที่ใครจะรู้ได้หรอก คุณแซงสตรอม  ชีวิตที่คุณช่วยปกปักรักษา ถ้าเผื่อว่าคุณมีศัตรู อาจจะหมายถึงชีวิตของคุณเองก็ได้”

 --------------------------------------------------------------

 อิทธิ ภูอินทุ แปลจากเรื่อง ”ฮ็อบบี้ยิสท์”

------------------------------
อ่านจบแล้ว ชมภาพยนตร์ที่ดัดแปลงจากเรื่องนี้