แต้มหมากอัศวิน หมายเลข 33

แต้มหมากอัศวิน
รหัสคดีชุดนักสืบแกวิน สตีเว่นส๎
ผลงานของนักเขียนรางวัลโนเบล
วิลเลียม ฟ้อล์คเนอร์: เขียน
ร. จันเสน: แปล
เรืองเดช จันทรคีรี: บรรณาธิการ  (คลิกอ่าน "คำนำเสนอ" ของบรรณาธิการ)
สำนักพิมพ์รหัสคดี: พิมพ์ครั้งแรก


'แต้มหมากอัศวิน’ | ขนาด 16 หน้ายกธรรมดา (12.8 x 18.5 ซม.) | หนา 352 หน้า | เข้าเล่มเย็บกี่ ปกแข็งสันโค้ง ติดริบบิ้นคั่นหน้า | ปกพิมพ์ 4 สี อาบด้านสปอตยูวี | เนื้อใน พิมพ์ขาว-ดำ กระดาษถนอมสายตา (Greenread) 75 แกรม | ทุกเล่มระบุหมายเลขลำดับ
.

จำนวนพิมพ์ 800 เล่ม  เหลือ 16 เล่ม
ราคาปกเล่มละ 360 บาท  หมายเลข 33 ขาย 420 บาท
**********

แซมมวล จอห์นสันกล่าวว่า “ไม่มีใครยกเว้นคนโง่เท่านั้นที่ไม่ได้เขียนหนังสือเพื่อเงิน”  แม้ความปรารถนาจะสร้างศิลปะชั้นดียังมีอิทธิพล แต่แรงจูงใจทางด้านเศรษฐกิจมีส่วนสำคัญทำให้วิลเลียม ฟ้อล์คเนอร์หันไปเขียนนิยายสืบสวนในช่วงทศวรรษ 1930–40  ชีวประวัติของเขามีจดหมายและข้อความจำนวนมากที่อ้างถึงความ ”ร้อนเงิน” ของเขา  
นวนิยายเรื่องสำคัญที่ท้าทายอย่างThe Sound and the Fury (1929) และ As I  Lay Dying (1930) ที่ผู้เขียนพอใจมากและออกหน้าออกตา แต่ขายไม่ค่อยดีนัก   ดังนั้นในห้วงทศวรรษ1930-40 ขณะยังเขียนหนังสือที่สร้างชื่อเสียงทั้งด้านการวิจารณ์และด้านวรรณกรรม เขาก็ผลิตผลงานเรื่องสั้นจำนวนมาก  พยายามเข้าสู่ตลาดนิตยสารที่ให้ค่าตอบแทนอย่างงาม  
บางทีอาจจะเพราะได้แรงดลใจจากตัวละครอย่างลุงแอ๊บเนอร์ของเมลล์วิน เดวิสสัน โพ้สต์ในนิตยสารที่จ่ายค่าเรื่องอย่างงาม ทำให้ฟ้อล์คเน่อร์ลองเขียนเรื่องเกี่ยวกับอาชญากรรมบ้าง

ผู้ศึกษาประวัติวรรณกรรมรหัสคดีตั้งข้อสังเกตถึงความคล้ายคลึงกันระหว่างเรื่องสั้นชุด แต้มหมากอัศวิน กับรวมเรื่องสั้นชุดลุงแอ๊บเน่อร์ของโพ้สต์ 
เมื่อเรื่องสั้น  "สูตรนี้ยังมีพลาด" ลงพิมพ์นิตยสารรหัสคดี Ellery Queen's  ข้อความจั่วหัวของบรรณาธิการได้ระบุถึง “ความใกล้ชิดกันมาก” ระหว่างเรื่องสั้นเรื่องนี้ของฟ้อล์คเนอร์กับเรื่องสั้นชุดลุงแอ๊บเน่อร์     หลังจากยอมรับว่า “ตลอดชีวิตฟ้อล์คเนอร์อาจจะไม่เคยอ่านเรื่องสั้นชุดลุงแอ๊บเนอร์แม้แต่เรื่องเดียว” บรรณาธิการก็แจกแจงเป็นข้อๆถึงความคล้ายคลึงกันของ “บุคลิกลักษณะตัวละคร, ฉากหลัง และอารมณ์ในการเล่าเรื่อง” ของนักเขียนทั้งสอง    ท้ายที่สุดบรรณาธิการก็แถลงว่า “ใครจะไปนึกฝันว่าวิลเลียม ฟ้อล์คเนอร์ นักเขียนคนหนึ่งของอเมริกา ไม่ว่าจะด้วยความบังเอิญหรือตั้งใจ ได้สืบสานตำนานลุงแอ๊บเน่อร์ นำมาสร้างเป็นลุงแกวินผู้ทันสมัยภายใต้ขนบทางวรรณกรรมที่สำคัญ”

แกวิน สตีเว่นส๎ไม่เพียงปรากฏบ่อยครั้งที่สุดในนิยายของฟ้อล์คเนอร์ หากยังเป็นตัวละครที่มีบทบาทยาวนานที่สุดด้วย  ครั้งแรกเขาถูกผู้บรรยายเอ่ยถึงในเรื่องสั้น “Hair” ที่ตีพิมพ์ในนิตยสาร American Mercury เมื่อเดือนมีนาคม 1931  หากนับย้อนไปไกลกว่านั้นก็ต้องเริ่มจากเรื่องสั้น “As I lay Dying” ที่เขียนขึ้นในปี  1928 แต่ไม่ได้ตีพิมพ์    เขาปรากฏตัวครั้งสุดท้ายในนวนิยาย The Mansion ในปี 1959      จากปี 1931 ถึง 1959 แกวิน สตีเว่นส์มีบทบาทในนวนิยาย 6 เรื่องและเรื่องสั้น 8 เรื่อง
เรื่องสั้นแกวิน สตีเว่นส์  6 ใน 8 เรื่องรวมอยู่ในเล่ม แต้มหมากอัศวิน (Knight' Gambit)

ฟ้อล์คเนอร์เป็นนักอ่านวรรณกรรมรหัสคดีที่หลงไหลคลั่งไคล้  และในฐานะนักเขียน เขาได้ผลิตรหัสคดีที่ลุ่มลึกและมีกังวาน  ไมใช่สักแต่เป็นปริศนาส่งเดช    จูเลียน ซิมม่อนส์ นักวิชาการรหัสคดีแนวหน้า ลงความเห็นว่าเรื่องสั้นชุดแกวิน สตีเว่นส์ที่รวมอยู่ในเล่ม แต้มหมากอัศวิน นั้น “แม้จะมีน้ำหนักเบากว่าเมื่อเทียบกับการบรรลุผลโดยองค์รวมของฟ้อล์คเน่อร์ แต่ก็จัดว่ามีความแหลมคมกว่าอาชญนิยายส่วนใหญ่อย่างไม่ต้องสงสัย”

*อ่านคำนำนิยม แต้มหมากอัศวิน  โดย เอลเลอรี่ ควีน
*******
เรื่องสั้น “พรุ่งนี้” ได้รับการดัดแปลงสร้างเป็นภาพยนตร์ในปี 1972 นับเป็นภาพยนตร์เรื่องที่ 3 ที่แกวิน สตีเว่นส์มีบทบาท   อีก 2 เรื่องก่อนหน้านั้นคือภาพยนตร์ Intruder in the Dust ในปี 1949 และ Sanctuary ในปี 1961 
ชื่อของเขาในภาพยนตร์ “พรุ่งนี้” ถูกเปลี่ยนเป็นธอร์นตั้น ดั๊กล้าส   เหตุผลตลกๆคือบริษัททเว็นตี้ธ์ เซ็นจูรี่-ฟ็อกซ์ถือลิขสิทธิ์ชื่อตัวละครตัวนี้ไว้ใช้กับภาพยนตร์เรื่อง Sanctuary ทั้งๆที่เอาเข้าจริงก็ได้เปลี่ยนชื่อแกวินเป็นไอร่า  สตีเว่นส์  
ตกลงชื่อของสตีเว่นส์ในภาพยนตร์ 3 เรื่องไม่เหมือนกันเลย